Het leed dat denken heet
1 augustus 2019 - Kununurra, Australië
Waarschuwing: emotionele maar eerlijke update!
Erg cliché maar tijd vliegt voorbij als je het naar je zin hebt. Inmiddels ben ik bijna vier maanden onderweg. Vier maanden! Aan de ene kant voelt het als twee weken want ik krijg maar geen genoeg van alle avonturen, het mooie weer en de rust om mij heen én in mijn hoofd. Aan de andere kant voelt het als jaren: ik voel me tot op zekere hoogte thuis maar ondertussen mis ik Ewoud, vrienden en familie enorm veel.
Onlangs heb ik mijn laatste periode in Australië gepland omdat ik het súper relaxt vind als alles gewoon geregeld is #controlfreak. Maar ook omdat ik heel graag naar Fiji wil en dat moest op tijd geboekt worden in verband met de vliegtickets. Halverwege september vlieg ik naar Fiji voor twee weken om vervolgens terug naar Australië te gaan en mijn weg te vervolgen richting Sydney. Waarschijnlijk wordt Sydney mijn eindstation in Australië en als ik daarover nadenk word ik daar toch wel een beetje verdrietig van. Ik sluit dan een heel groot hoofdstuk van mijn reis af en kom waarschijnlijk nooit meer terug op deze bijzondere plek.
Helaas ben ik een denker en dat is echt mega kut. Ik kan er dan ook niks aan doen dat mijn gedachten soms naar het einde van mijn reis gaan en er dan een bepaalde angst is om weer naar huis te gaan. Bang om het avontuur te moeten loslaten. Maar ook het laten gaan van de kalme en rustige dagen, lege pagina’s die ik zelf mag invullen en de rust die is ontstaan in mijn hoofd. Want als ik thuis kom, wordt alles dan weer precies hetzelfde? Vind ik een nieuw huis en een nieuwe baan? Stort ik mijzelf weer in een job waar ik niet gelukkig van word? Maak ik mijzelf druk om elke keuze die ik moet maken evenals elk dingetje dat niet precies gaat zoals ik hoop? Ben ik er na een aantal maanden weer hetzelfde aan toe als voordat ik op reis ging? Of is álles anders?
Vele avonturiers gingen mij voor en helaas heb ik het vaak genoeg zien gebeuren dat men terugvalt in oude gewoontes en gebruiken. Nederland zal nooit veranderen. Ben ik dat wel? Zo zie je maar weer, ook op reis ben ik prima in staat om me druk te maken ;-)! En ondertussen mag ik ook absoluut niet klagen.
Tot het volgende avontuur!
Liefs, Kels
Nu is nu, je gedachten geven je nare gevoelens. We weten niet wat de toekomst brengt, dus nu, geniet, en soms is t gewoon ff kut. Dat blijft in Australie, of Nederland.
😘😘
Het vele nadenken heeft geen zin. Uiteindelijk gaan we allemaal dood, ongeacht wat hoe we hebben geleefd.
Veel of weinig doen, leuk of niet, je hebt er niks aan gehad want je hebt geen herinneringen als je dood bent. En 100 jaar na je dood weet niemand dat je ooit bestaan hebt. Dat besef dringt nu tot je door. Je wordt een realist. Prima toch.
Groeten