Tell the world I’m coming home ...

Het schrijven schiet er de laatste tijd een beetje bij in. Eerst vond ik dat verschrikkelijk en nu denk ik “het is wat het is”. De afgelopen twee weken heb ik doorgebracht in Sydney en de Blue Mountains - Katoomba. Ik heb een fantastische stad ontdekt met prachtige stranden, grote winkelstraten en de meest gezellige koffietentjes. Vervolgens heb ik de trein gepakt naar de magische Blue Mountains en heb ik mij enorm relaxt gevoeld in Katoomba. Ik durf zelfs te stellen dat ik mij in de afgelopen zeven maanden nog niet zó chill heb gevoeld als in Katoomba. Hoe fantastisch ik een metropool als Sydney ook vind, als je mij gelukkig wil maken moet je me in de middle of nowhere droppen. Het liefst in een klein dorpje met één winkelstraat en een hoop ouwe meuk winkeltjes met tweedehands troep en boeken. Het hostel waar ik in verbleef was, op een enkeling na, ook uitgestorven. Mijn tweede nacht had ik de dorm helemaal voor mezelf! De derde en laatste nacht moest ik deze helaas delen met een dame die, laten we het netjes omschrijven, wat professionele hulp kan gebruiken. Dat was iets minder relaxt. 

As we speak ben ik terug in Sydney. De zomer kickt keihard binnen hier in Australië en vandaag klagen zelfs de Australiërs dat het bloody hot is. En ik? Ik begin langzaam afscheid te nemen van deze prachtige stad, met haar fantastische stranden, iconische gebouwen, omgeven door indrukwekkende natuur. Maar ik neem niet alleen langzaamaan afscheid van Sydney, maar ook van Australië en deze reis. Mijn ogen schieten vol wanneer ik dit opschrijf. Ik ben blij, verdrietig, tevreden en opgelucht tegelijkertijd. Vandaag heb ik de mijlpaal bereikt van 200 dagen reizen en het is goed geweest. Ik heb de vetste dingen gezien, de meest fantastische mensen ontmoet en de tijd van mijn leven gehad. Maar het zit erop. 

Wil ik naar huis? Ja en nee. Ben ik er klaar mee? Nee! In de afgelopen zeven maanden heb ik geleerd dat ‘reizen’ mij gelukkig maakt. Dat het ontdekken van nieuwe plekken iets in mij teweeg brengt. Maar ik heb ook geleerd dat ik niet de ‘hippie’ ben die voor de rest van haar leven de wereld gaat rondtrekken en leeft van dag tot dag. Ik geloof er namelijk heilig in dat er meer uit het leven te halen valt en ik hoop het beste van beide werelden te kunnen combineren. En natuurlijk mis ik Ewoud, familie en vrienden énorm. 

Morgen vlieg ik naar Tasmanië. Daar ga ik een week lang over het eiland heen touren én kan ik langzamerhand gaan wennen aan Nederlandse temperaturen. Zondag 3 november vlieg ik naar huis (Hobart - Melbourne - Abu Dhabi - Amsterdam) en op 4 november om 06:25 land in op Nederlandse bodem. Mijn laatste vlucht is met KLM en op intercontinentale vluchten eindigen zij de vlucht altijd met de woorden: “en als je uit Nederland komt, welkom thuis”. Dat moment wordt gegarandeerd tranen met tuiten :-)!

Het einde van mijn reis betekent niet het einde van mijn blog. Sowieso missen hier nog wat avonturen die het verdienen om opgeschreven te worden. En daarnaast is mijn avontuur nog niet klaar. 

 “I’m going home. Back to the place where I belong and where your love has always been enough for me” Daughtry - Home

Tot het volgende avontuur!

Liefs,

Kels