A whole lot of nothing - part 1

drie weken geleden, 's ochtends om 06:30 uur, stapte ik in een bus met nog 15 volslagen vreemden. Ready for some adventure...

Dag 1:
Snel alle spullen in de trailer laden, een plekje in de bus bemachtigen en de laatste 'crew leden' ophalen. Tijd om te gaan! Uiteraard even sceptisch om mij heen gekeken naar de anderen. Het is toch altijd even afwachten of er een klik is en hoe alle persoonlijkheden in elkaar steken. 
Onze eerste stop was Alligator Gorge. Na een snelle lunch was het tijd voor onze eerste hike, een voorproefje op wat komen zou. Tourguide Mark wist ons met véél passie alles te vertellen over de Gorge en alles wat er groeit, bloeit en leeft. Deze hike duurde ongeveer een uurtje, easy peasy als je het vergelijkt met de komende hikes. 's Avonds sliepen we, na een welverdiende barbecue, op het grondgebied van Flinders Range in 'luxueuze' hutjes. 

Dag 2: 
De wekker ging rond 03:30 uur. Dat zijn geen Christelijke tijden kan ik je vertellen. Zeker niet wanneer het élke dag feest is rond dat tijdstip. Goed, zonder klagen de boel opgeruimd, ingepakt en de bus in. Terloops had ik eens laten vallen dat ik eigenlijk nooit kan slapen in een bus: oftewel shotgun was mine! Voor vijf dagen lang... Erg tof omdat tourguide Mark erg gepassioneerd is (elke kangaroo, brumby en wedge-tailed eagle in de outback heb ik gezien) en door de voorruit zie je toch wat meer dan achterin de bus. Anderzijds soms ook wel vermoeiend, heel even mijn ogen sluiten was er niet bij helaas :-). 
Aangekomen in Coober Pedy, de beroemde stad onder de grond, was het tijd voor lunch. Na de lunch kregen we een rondleiding door de Opal Capital of the World. Super tof om te zien hoe men daar onder de grond leeft, maar ook wel een beetje bizar. De rondleiding werd gegeven door een Zwitserse die tijdens het backpacken is blijven plakken in Coober Pedy. Heel tof, maar gelukkig heb ik Ewoud en Kees thuis. Uiteindelijk heb ik mijzelf een ketting met een opaal hanger cadeau gedaan. Je moet wat om het zware lijden tijdens het reizen te verzachten ;-)
Om de dag compleet te maken vervolgde we onze weg naar Josephine's Kangaroo Sanctuary. Je begrijpt: ik was gelukkig. Hier maakten we kennis met een aantal kangoeroes die opgenomen zijn in de sanctuary als baby nadat moeders (meestal) door 'road kill) om het leven is gekomen. Ook nu was er een kleine Joey aanwezig. Een voor een mochten we de kleine even gedag zeggen. mijn leven was compleet toen hij besloot om mij heel zachtjes over m'n gezicht te likken. A Joey's kiss. De tour crew kon direct kennismaken met mijn vermogen om te huilen om de kleinste dingen in het leven. 
Een onderdeel van de sanctuary is de galerie waar Aboriginal art wordt vertoond en verkocht. Tommy Crow, een beroemde Aborginal artist, was toevallig aanwezig en was live aan het schilderen. Dit was voor mij dé kans om een stukje kunst te kopen. Tommy en ik waren direct dikke matties. Hij liet me zelfs een stukje schilderen op een van z'n kunstwerken. Dat vond ik rete spannend. Maar blijkbaar was een Australisch koppel zo enthousiast over het spektakel, dat zij besloten om het werk direct te kopen. Ze wilde graag mijn naam weten, zodat ze wisten wie er bij hun thuis, naast Tommy zelf, aan de muur hangt. World famous. 

Je begrijpt: Coober Pedy was fantastisch! We sloten de dag af met pizza, de Backstreet Boys (de vijf heren van onze groep verschenen opeens wel heel fancy aan het 'diner') en sliepen in een grot. Gesnurk galmt namelijk zo lekker....

Dag 3:
De dag van het vele rijden. Úren zaten we in de bus onderweg naar de omgeving van King's Canyon. Aangekomen op de plek waar we de nacht doorbrachten, hebben we vooral rond gehangen en kennis gemaakt met aanwezige kamelen, paarden en ezels. Na het eten was het tijd voor de uitleg over het slapen in swags. Een swag is niets meer dan een grote slaapzak waar je met een eigen slaapzak ingaat. Je slaapt dus in de buitenlucht met alle bijkomende ongemakken van dien: muggen, spinnen, dingo's en paniek aanvallen. Alles is de revue gepasseerd. Ondertussen was het ook nog eens 5 graden, dus erg koud. Maar we hebben ook genoten van miljoenen sterren en de Melkweg. Het is het allemaal meer dan waard.

Dag 4: 
Na wéér een ochtend belachelijk vroeg opstaan (ik raakte er aan gewend), was het tijd voor de King's Canyon hike. Een pittige hike die dankzij 'Heart Attack Hill' mij schaamteloos liet inzien hoe slecht mijn conditie eigenlijk is. Na deze klim vervolgt de hike zich met prachtige uitzichten over de Canyon. King's Canyon werd afgesloten met een lunch waarna het tijd was om in te pakken en de bus in te springen voor weer een flink aantal kilometers. Deze kilometers brachten ons naar de plek waar de hele trip toch wel om draait. Het magische Uluru, ook wel bekend als Ayers Rock. En deze plek is ook écht magisch. Zodra ik de eerste contouren aan de horizon zag, had ik toch wel even een kippenvel momentje. Er hangt een sfeer om deze rots heen die niet te beschreven is. Ze is gigantisch en majestueus. Voor de Aboriginals is ze heilig en de dagelijkse klim van vele toeristen, doet hen dagelijks pijn. 
Na een korte kennismaking met Uluru vetrekken we naar ons kampterrein in Yulara, bereiden we het eten voor en duiken we op tijd ons bed (lees: swag) in omdat we weten dat er weer een vroege ochtend aankomt. Wel organiseren we dat er geslapen kan worden in een grote tent voor de komende nachten. Het is een beetje proppen, maar vele malen warmer waardoor iedereen een betere nachtrust heeft. 

Dag 5:
Tourguide Mark is enthousiast. Zo enthousiast dat hij het voor elkaar krijgt om ons iedere keer weer op het juiste moment op de juiste plek te krijgen. Dit vergt af en toe wat doorzettingsvermogen wat betreft het vroege opstaan, maar dan krijg je er ook wel wat voor terug. Op dag 5 staan we weer belachelijk vroeg op om als een van de eerste in het Uluru National Park te kunnen zijn. We rijden naar een speciaal uitkijkpunt waar we, gewapend met onze slaapzakken tegen de kou, plaatsnemen om de zonsopgang te kunnen bekijken. En deze zonsopkomst IS magisch. Ik kan hier nu een super interessant verhaal ophangen over hoe mooi het is, maar je moet het zelf zien wil je het geloven. 
Na zonsopkomst rijden we door naar mijn favoriete plek in de Outback: Kata-Tjuta, oftewel The Olgas, oftewel Valley Of The Winds. Deze plek is wat mij betreft magischer dan Uluru omdat het minder 'bekend' is en veel mysterieuzer. Dankzij een zeer toffe maar uitdagende hike, klim je tussen de rotsen door en voor je het weet bevind je je midden in the Valley Of The Winds. Het landschap is fantastisch en wist mij iedere keer opnieuw te verbazen. De combinatie van kou, wind en een pittige hike maakt deze tocht tot een uitdaging. Maar man, wat is het vet!!! 
Na Kata-Tjuta is het tijd om het Visitors Center van Uluru te bezoeken. Dit geeft een korte inkijk in de geschiedenis van de oorspronkelijke bewoners van Australië en meer details over Uluru. Ook is er meer informatie te vinden over waarom je de klim op de rots niet zou moeten maken. Gelukkig is de klim gesloten wegens weersomstandigheden gedurende ons verblijf. 
We sluiten onze laatste avond af met een Backstreet Boys karaoke, burrito's zonder sour cream en hier en daar een drankje :-)! Vervolgens schuiven we in onze swags voor de laatste nacht. 

Dag 6:
Ontbijten, afwassen, opruimen en inladen. Tijd om Yulara te verlaten en richting Alice Springs te reizen. Maar voordat het zover is, brengen we een laatste bezoek aan Uluru. Ditmaal doen we de wandeling rondom de rots van zo'n 10,6 km. Appeltje eitje na alle klimmen die we de afgelopen dagen hebben gemaakt! Het is super gaaf en een absolute aanrader om deze wandeling tijdens zonsopkomst te doen. Op deze manier zie je Uluru iedere keer in een ander licht en dat is echt onbeschrijfelijk mooi. 
Na de zogenaamde base walk is het tijd om de bus in te gaan en de laatste kilometers naar Alice Springs af te leggen. En in dit geval wegen de laatste loodjes echt het zwaarst. Het moment dat we Alice Springs inrijden gaat er zowat een zucht van verlichting door de bus heen. Eindelijk zijn we er. Na duizenden kilometers te hebben afgelegd, tientallen kilometers te hebben gelopen, koude nachten te hebben doorstaan maar bizar veel lol met elkaar te hebben gehad, zijn we op onze eindbestemming. We checken in in ons hostel Haven, genieten van een warme douche en spreken af 's avonds met elkaar een hapje te eten. 

Het waren zes intensieve maar fantastische dagen. We hebben gelachen, gezongen, gezwaaid, gesnurkt en gezucht. Dank Australië maar vooral dank aan jullie Stanley's Angels: Romy, Stanley, Laura, Merel, Rabea, Sladjana, Austin, Kathy, Bernie, Liam, Grace, Melissa, Maxim, Ewan, Rasmus en Jason! Zonder jullie was deze tour absoluut niet hetzelfde geweest. 

Niet getreurd, dit is slechts deel 1 van het avontuur. 

Tot het volgende avontuur,

Liefs, Outback Kels 
 

P.S. de foto's volgen